• فیض و راستی
• کتاب مقدس
• فصل های کتاب

انجیل متی (فصل ۲۵)


1در آن زمان ملکوت آسمان مثل ده باکره خواهد بود که مشعلهای خود را برداشته، به استقبال داماد بیرون رفتند. 2 و از ایشان پنج دانا و پنج نادان بودند. 3 امّا نادانان مشعلهای خود را برداشته، هیچ روغن با خود نبردند. 4 لیکن دانایان، روغن در ظروف خود با مشعلهای خویش برداشتند. 5 و چون آمدن داماد بطول انجامید، همه پینکی زده، خفتند. 6 و در نصف شب صدایی بلند شد که، اینک، داماد می‌آید. به استقبال وی بشتابید. 7 پس تمامی آن باکره‌ها برخاسته، مشعلهای خود را اصلاح نمودند. 8 و نادانان، دانایان را گفتند، از روغن خود به ما دهید زیرا مشعلهای ما خاموش می‌شود. 9 امّا دانایان در جواب گفتند، نمی‌شود، مبادا ما و شما را کفاف ندهد. بلکه نزد فروشندگان رفته، برای خود بخرید. 10 و در حینی که ایشان بجهت خرید می‌رفتند، دامادبرسید و آنانی که حاضر بودند، با وی به عروسی داخل شده، در بسته گردید. 11 بعد از آن، باکره‌های دیگر نیز آمده، گفتند، خداوندا برای ما باز کن. 12 او در جواب گفت، هرآینه به شما می‌گویم شما را نمی‌شناسم. 13 پس بیدار باشید زیرا که آن روز و ساعت را نمی‌دانید. 14 زیرا چنانکه مردی عازم سفر شده، غلامان خود را طلبید و اموال خود را بدیشان سپرد، 15 یکی را پنج قنطار و دیگری را دو و سومی را یک داد؛ هر یک را بحسب استعدادش. و بی‌درنگ متوجّه سفر شد. 16 پس آنکه پنج قنطار یافته بود، رفته و با آنها تجارت نموده، پنج قنطار دیگر سود کرد. 17 و همچنین صاحب دو قنطار نیز دو قنطار دیگر سود گرفت. 18 امّا آنکه یک قنطار گرفته بود، رفته زمین را کند و نقد آقای خود را پنهان نمود. 19 و بعد از مدّت مدیدی، آقای آن غلامان آمده، از ایشان حساب خواست. 20 پس آنکه پنج قنطار یافته بود، پیش آمده، پنج قنطار دیگر آورده، گفت، خداوندا پنج قنطار به من سپردی، اینک، پنج قنطار دیگر سود کردم. 21 آقای او به وی گفت، آفرین ای غلامِ نیکِ متدّین! بر چیزهای اندک امین بودی، تو را بر چیزهای بسیار خواهم گماشت. به شادی خداوند خود داخل شو! 22 و صاحب دو قنطار نیز آمده، گفت، ای آقا دو قنطار تسلیم من نمودی، اینک، دو قنطار دیگر سود یافته‌ام. 23 آقایش وی را گفت، آفرین ای غلام نیکِ متدیّن! بر چیزهای کم امین بودی، تو رابر چیزهای بسیار می‌گمارم. در خوشی خداوند خود داخل شو! 24 پس آنکه یک قنطار گرفته بود، پیش آمده، گفت، ای آقا چون تو را می‌شناختم که مرد درشت خویی می‌باشی، از جایی که نکاشتهای می‌دروی و از جایی که نیفشانده‌ای جمع می‌کنی، 25 پس ترسان شده، رفتم و قنطار تو را زیر زمین نهفتم. اینک، مال تو موجود است. 26 آقایش در جواب وی گفت، ای غلامِ شریرِ بیکاره! دانسته‌ای که از جایی که نکاشتهام می‌دروم و از مکانی که نپاشیده‌ام، جمع می‌کنم. 27 از همین جهت تو را می‌بایست نقد مرا به صرّافان بدهی تا وقتی که بیایم مال خود را با سود بیابم. 28 الحال آن قنطار را از او گرفته، به صاحب ده قنطار بدهید. 29 زیرا به هر که دارد داده شود و افزونی یابد و از آنکه ندارد آنچه دارد نیز گرفته شود. 30 و آن غلام بینفع را در ظلمت خارجی اندازید، جایی که گریه و فشار دندان خواهد بود. 31 امّا چون پسر انسان در جلال خود با جمیع ملائکه مقدّس خویش آید، آنگاه بر کرسی جلال خود خواهد نشست، 32 و جمیع امّت‌ها در حضور او جمع شوند و آنها را از همدیگر جدا می‌کند، به قسمی که شبان میشها را از بزها جدا می‌کند. 33 و میشها را بر دست راست و بزها را بر چپ خود قرار دهد. 34 آنگاه پادشاه به اصحاب طرف راست گوید، بیایید ای برکت یافتگان ازپدر من و ملکوتی را که از ابتدای عالم برای شما آماده شده است، به میراث گیرید. 35 زیرا چون گرسنه بودم مرا طعام دادید، تشنه بودم سیرآبم نمودید، غریب بودم مرا جا دادید، 36 عریان بودم مرا پوشانیدید، مریض بودم عیادتم کردید، در حبس بودم دیدن من آمدید. 37 آنگاه عادلان به پاسخ گویند، ای خداوند، کی گرسنهات دیدیم تا طعامت دهیم، یا تشنهات یافتیم تا سیرآبت نماییم، 38 یا کی تو را غریب یافتیم تا تو را جا دهیم یا عریان تا بپوشانیم، 39 و کی تو را مریض یا محبوس یافتیم تا عیادتت کنیم؟ 40 پادشاه در جواب ایشان گوید، هرآینه به شما می‌گویم، آنچه به یکی از این برادران کوچکترین من کردید، به من کرده‌اید. 41 پس اصحاب طرف چپ را گوید، ای ملعونان، از من دور شوید در آتش جاودانی که برای ابلیس و فرشتگان او مهیّا شده است. 42 زیرا گرسنه بودم مرا خوراک ندادید، تشنه بودم مرا آب ندادید، 43 غریب بودم مرا جا ندادید، عریان بودم مرا نپوشانیدید، مریض و محبوس بودم عیادتم ننمودید. 44 پس ایشان نیز به پاسخ گویند، ای خداوند، کی تو را گرسنه یا تشنه یا غریب یا برهنه یا مریض یا محبوس دیده، خدمتت نکردیم؟ 45 آنگاه در جواب ایشان گوید، هرآینه به شما می‌گویم، آنچه به یکی از این کوچکان نکردید، به من نکرده‌اید. 46 و ایشان در عذاب جاودانی خواهند رفت، امّا عادلان در حیات جاودانی.

تفسیر فشرده آیات


1-13 توجه کنید که هرچند مَثَل باکره ها برای عصر کلیسا نیز کاربرد دارد و ایمانداران باید در هر وقت از نظر روحانی بیدار باشند(به توضیحات متی ۴۳:۲۴و۴۴ رجوع کنید). ولی این مثل به طور خاص، مربوط به دوره «مصیبت بزرگ Great Tribulation» یعنی ۳٫۵ سال آخر حکومت دَجّال (ضد مسیح) است که در انتهای آن بازگشت ثانویه مسیح و برقراری ملکوت هزار ساله به وقوع می پیوندد. در دوره «مصیبت بزرگ» تعداد اندکی از یهودیانی که به مسیح ایمان می آورند، نجات یافته وارد ملکوت مسیح میشوند و یهودیان بی ایمان به داوری سپرده خواهند شد(حزقیال ۳۳:۲۰-۴۲). این مسئله درمورد تمام ملل نیز صادق است که به «داوری ملل» معروف میباشد(متی ۳۱:۲۵-۴۶). عبارت «در آن زمان» درابتدای این مَثَل اشاره به وقایع آینده و زمان آخر است که مسیح در متی ۲۴ در مورد آن توضیح میدهد یعنی دوران بسیار آشفته و بحرانی «مصیبت بزرگ» که ۳٫۵ سال به طول می¬انجامد و سپس ملکوت هزار ساله مسیح برقرار می¬گردد. در این داستان اسرائیل (یهودیان) به ده باکره (دختر نوجوان) تشبیه شده اند که منتظر آمدن داماد(مسیح) هستند. توجه کنید که در این مَثل اشاره ای به عروس (یکی از القاب کلیسا؛ مکاشفه۷:۱۹و۸، ۱۷:۲۲) نشده است زیرا عروس (کلیسای متشکل از ایمانداران واقعی به مسیح) قبل از برقراری حکومت دجّال از روی زمین ربوده شده و در آسمان به مسیح خواهد پیوست که این واقعه به جشن عروسی برّه معروف است (مکاشفه۶:۱۹-۱۰). ولی در این داستان مسیح فقط به داماد (مسیح موعود) اشاره می¬کند. در مراسم عروسی سنتی در خاورمیانه و مخصوصا در زمان مسیح (قرن اول میلادی) رسم بر این بود که داماد بعد از جشن و مراسم مختصری در خانه پدر عروس، به همراه عروس و فامیل و خانواده عروس رهسپار خانه خود می¬شد تا در آنجا مراسم و جشن عروسی باشکوه و مفصلی که معمولا هفت روز و شب به طول می¬انجامید برپا کند. در این حین دختران نوجوان(باکره ها) دهکده به پیشواز و استقبال این گروه می-رفتند ولی گاهی آن گروه (داماد، عروس، همراهان) به دلیل مسافت طولانی و مشقت های راه، شب هنگام و دیر به مقصد می-رسیدند و بنابراین دختران جوان و نوجوان با چراغها به استقبال آنها بیرون می¬رفتند. در این مَثَل مسیح به همراه کلیسا(عروسش) از آسمان به زمین برمی¬گردد تا ملکوت هزار ساله اش را برقرار کند. داشتن روغن به معنای ایمان به مسیح و داشتن نجات و حیات جاودانی است ولی یهودیانی (دخترانی که روغن ندارند) که ایمان واقعی به عیسی مسیح ندارند و از نظر روحانی بیدار نیستند فرصت نجات را از دست داده و به مرگ ابدی محکوم خواهند شد. یهودیان که از نظر فیزیکی از نسل ابراهیم هستند و ظاهرا می¬بایست وارثان اصلی ملکوت مسیح باشند به دلیل بی ایمانی نصیبی از این ملکوت نخواهد برد(متی ۱۱:۸و۱۲). 14-28 تاکید مسیح در این مَثل به وفاداری در خدمت گزاری و انجام مسوولیتهای محوله از سوی خداوند به غلامانش است. در این حکایت دو نفر از غلامان نسبت به آقای خود وفادار بوده و با کوشش فراوان مسئولیتهای محوله را به دقت انجام می¬دهند. در حالی که غلام تنبل از انجام مسئولیتهای خود سر باز زده و همچون غلام شریری (متی ۴۸:۲۴-۵۱) به فکر ارضای شهوات و خواسته های خود است. توجه کنید که غلام سوم از سخت گیری آقای خود شکایت می¬کند که نشان می دهد آن غلام، اربابش را به خوبی نمی شناخت و قضاوت نادرستی از وی داشت. عدم شناخت خداوند نشانه عدم رابطه با خدای واقعی است. در اینجا آقای آن غلامان که به مسافرت می¬رود همان مسیح است و غلامان کسانی هستند که ادعا می کنند که خادم مسیح هستند ولی همچنان که در این حکایت روشن می¬شود بعضی از آنها رابطه ای زنده با مسیح ندارند و همچون افرادی هستند که هرچند به ظاهر اورا خداوند خطاب می کنند ولی در باطن ابدا مشتاق انجام اراده مسیح نیستند (متی۲۱:۷-۲۳). احتمالا غلام سوم منتظر بازگشت آقایش نبود. شاید در پی فرصتی بود تا پولی را که پنهان کرده بود برای خودش مصرف کند. یک «قنطار» واحد وزن است و معادل شش هزار دینار بود(یک دینار مزد یک روز کارگر بود). بنابراین یک قنطار حدودا معادل دستمزد شانزده سال یک کارگر معمولی در زمان مسیح بود. در این حکایت مسیح غلام سوم را با استناد به استدلال خود غلام محکوم می¬کند زیرا اگر به تصور غلام سوم آقایش مردی سختگیر بود؛ این غلام می¬بایست حتی بیشتر از حالت معمول کوشش و تلاش می¬کرد تا مسئولیتهایش را به طور تمام و کمال انجام می¬داد. توجه کنید که در این مَثَل هنگامی که آقای غلامان از خدماتشان جویا می¬شود بیشتر به وفاداری آنان تاکید می¬کند و آن را شایسته پاداش می¬داند. 29 دریافت کنندگان فیض عیسی مسیح خداوند یعنی هدیه نجات که بواسطه کفاره مسیح فراهم شده است ، وارث برکات بی قیاس الهی خواهند شد. در واقع آنچه که از آن مسیح است متعلق به آنها خواهد شد. فرزندان واقعی مسیح، وارث حیات جاودانی، ملکوت مسیح و تمام برکات آسمانی خواهند بود(افسسیان۱:۱-۸). کسانی که مانند آن غلام شریر، نسبت به فیض خداوند که از محبت، صبر و رحمتش سرچشمه می گیرد بی تفاوت باشند و در عوض به ثروت و شهوات این دنیای فانی دل ببندند خسران عظیمی خواهند دید زیرا فرصتها و برکات موقتی (زندگی، برکات فیزیکی، سلامتی و فرصت توبه و ایمان به مسیح) که خداوند در اختیار آنان قرار داده است را از دست خواهند داد و به مرگ ابدی محکوم خواهند شد. 30 به (متی۱۲:۲۲-۱۴) رجوع شود. 31 این آیه به پادشاهی هزار ساله مسیح که تخت آن در اورشلیم خواهد بود اشاره دارد(مکاشفه۴:۲۰-۶). مسیح بر کل زمین پادشاهی خواهد کرد. 32و33 توجه کنید داوری که در آیات ۳۲ تا ۴۶ به آن اشاره شده است با داوری نهایی که به داوری "تخت سفید بزرگ" معروف است تفاوت دارد(مکاشفه۱۱:۲۰-۱۵). داوری " تخت سفید بزرگ" بعد از ملکوت هزار ساله مسیح و در پایان تاریخ جهان خواهد بود. در حالیکه داوری ملل که در آیات ۳۲-۴۶ آمده است؛ بلافاصله بعد از بازگشت ثانویه مسیح برای برقراری ملکوتش بر زمین اتفاق خواهد افتاد. «داوری ملل» اشاره به داوری همه کسانی است که در زمان بازگشت مسیح زنده هستند. داوری قوم یهود در مَثَل «ده باکره» تشریح شده است. میش¬ها( گوسفندان) اشاره به ایماندارانی است که در انتظار بازگشت ثانویه مسیح با وفاداری، صبر و ایمان دوره مصیبت عظیم را گذرانده و در نهایت وارد ملکوت مسیح خواهند شد(مزامیر۱۳:۷۹؛ حزقیال۳۱:۳۴). بزها اشاره به همه بی-ایمانانی است که وارد ملکوت مسیح نخواهند شد. 34 طبق(افسسیان۴:۱)ایمانداران به مسیح، قبل از بنیاد عالم برگزیده شده اند تا وارثان ابدی ملکوت مسیح و برکتهای بسیاری گردند. 35-46 مسیح به هر کس بر حسب اعمالش جزا خواهد داد. آنانی که با صبر در انجام اعمال نیکو به دنبال اطاعت از راستی هستند به حیات جاودانی نایل می شوند و کسانی که اطاعت راستی را نمی¬کنند بلکه مطیع ناراستی بوده و بدون ترس اعمال گناه آلود خود را انجام می¬دهند به عذاب جاودانی ( رومیان۶:۲-۹) محکوم خواهند شد. توجه به این نکته ضروری است که کردار نیکوی ایمانداران نتیجه و ثمر ایمان آنها به عیسی مسیح خداوند است؛ به عبارتی دیگر میوهٔ نجات ایمانداران در قالب اعمال، گفتار و رفتار نیکو ظاهر می¬ شود. درک این مسئله فوق العاده حیاتی است که نجات و زندگی ابدی نتیجه اعمال، گفتار و رفتار نیکوی انسان ها نیست بلکه صرفاً هدیه ای است که خداوند به خاطر ایمان به مسیح به انسان ها ارزانی می دارد. «کوچکترین برادران من» در آیات ۴۰ و ۴۵ به صورتهای مختلف تفسیر شده است ولی به نظر می¬رسد در این مبحث و با توجه به متن، اشاره مسیح به ایمانداران یهودی است که در دوره «مصیبت بزرگ» با مشکلات عدیده و جفاهای هولناکی مواجه خواهند شد و هرگونه کمک به این ایمانداران از سوی افراد غیر یهودی گواه بر ایماندار بودن آنها است، زیرا در حکومت دَجّال(ضد مسیح) تمام ملل دنیا با دجّال همگام شده و با پذیرش وی، اعمال و سیاستهای او را تصدیق خواهند کرد. در دوره ۳٫۵ سال «مصیبت بزرگ» دَجّال پیمان صلح خود را با اسرائیل زیر پا می نهد و جفاهای زیادی بر ایمانداران یهودی روا خواهد داشت. در آیه ۴۶، مسیح با بیان عبارتهای «حیات جاودانی» و «عذاب جاودانی» بر این حقیقت تاکید می-ورزد که عذاب جهنم «ابدی» است. کسانی که به مسیح ایمان ندارند و او را به عنوان نجات دهنده و خداوند خود نپذیرفته اند، در نهایت به جهنم خواهند رفت. درک وهضم چنین تعلیمی هرچند بسیار مشکل و دردناک است ولی بخشی از تعلیم کتاب مقدس است به طوری که هر تعلیمی که بر عدم وجود جهنم و یا موقتی بودن جهنم یا وجود مرحله¬ای میانی بین جهنم و بهشت(برزخ) به منظور دادن فرصتی دیگر به گناهکاران تاکید ورزد مطابق با تعالیم مسیحیت نمی¬باشد. به عقیدهٔ برخی از معلمین دینی عذاب جاودانی یا جهنم در این آیه یا آیات مشابه به معنی نابودی کامل جسمی و روحی گناهکاران است که البته تعلیمی غلط می¬باشد زیرا انسان موجودی است ابدی که با مرگ وی هرچند جسم فیزیکی از بین می¬رود ولی روح انسان ابدی بوده و به بقایش ادامه می¬دهد. روح ایمانداران به جسمی تازه با خصوصیاتی فوق العاده و برتر از جسم فیزیکی کنونی آراسته و و ملبس خواهد گشت که به جسم جلال یافته معروف است و با این جسم جدید و جلال یافته، ایمانداران وارث حیات جاودانی و خوشبختی ابدی خدا خواهند شد. در مقابل روح بی ایمانان و شریران به جسمی ابدی ملبس خواهد شد تا ظرفیت دریافت عذاب جاودانی را داشته باشد. به این ترتیب بی ایمانان خشم و داوری ابدی خدا را با توجه به کردارشان تجربه خواهند کرد. توجه کنید که هرچند مجازات افراد در جهنم ابدی است ولی شدت مجازات آنها با توجه به اعمال و انگیزه های افراد متفاوت و با درجات مختلف خواهد بود(برای مثال، متی۲۰:۱۱-۲۴).